نخل ایرانی اگرچه در سراسر کشور شناخته شده است، اما در بین مناطق جنوبی بیشترین طرفداران را دارد.
خرما همان چیزی است که در هر خانه ایرانی جنوبی می توانید پیدا کنید.
آنها از آن به طرق مختلف استفاده می کنند از آن نان خاصی می پزند، دسرهایی مانند رنگینک یا حلوا را نیز با خرما درست می کنند.
یا حتی به ساده ترین شکل، خرما شیراز را به عنوان دسر به تنهایی یا در کنار چای به عنوان میان وعده ظهر میل می کردند.
رایج ترین تزیین خرما کنجد و فرآورده های آن است در واقع شربت و تاهین خرمای ایرانی که در بین ایرانیان به ارده شیر معروف است، یکی از پرطرفدارترین غذاها در غذاهای جنوبی ایران است.
واژه خرما (خرما) ریشه فارسی دارد که به زبانهای دیگر مانند هندی، اردو، ترکی، اندونزیایی و مالزیایی وام داده شده است.
خرمای نخل:
خرما، تک لپه ای و بومی مناطق گرمسیری، برگ های بزرگی دارد و در دسته درختان خرما قرار می گیرد. خرما از خانواده توت است که تمام قسمت گوشتی آن خوراکی و مغذی است.
از زمان های قدیم جدایی ناپذیر از رژیم غذایی انسان بوده است. میوه خوراکی آن دانه ای صاف و پوستی نازک و طعمی شیرین دارد که به صورت خوشه ای بر نخل آویزان است. ارتفاع نخل گاهی ۱۰ تا ۲۰ متر یا بیشتر است.
خرمای نارس را خارک یا کنگ می گویند اما در زبان عربی به خرمای نارس «حبابوک» می گویند. «ROTAB» نام دیگری است که با خرمای کاملاً مرتبط است که دارای بافت و حاوی مقدار کمتری نسبت به خرمای کاملاً رسیده است.
تاریخچه کاشت:
درخت خرما در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری مانند ایران می روید.
اگرچه اعتقاد بر این است که این درخت از بین النهرین، عربستان سعودی و شمال آفریقا منشا گرفته است، اما مطالعات علمی نشان می دهد که نخل خرما عضوی از گونه ای به نام “PH SIVESTRIS” است که بومی هند است.
باستان شناسان بر این باورند که باغ های نخل 5000 سال پیش ایجاد شده اند. نخل خرما از زمان های قدیم و قبل از سلسله هخامنشیان در ایران کاشته می شد.
از این درخت در ادبیات ساسانی یعنی کتاب «بندهشان» یاد شده است در کتب مرجع چینی، کشور ایران یا به قول چینی بوسی به سرزمین خرما معروف است که به آن عناب ایرانی و در زبان آنها عناب 1000 ساله می گویند. در اواخر قرن 9، نخل خرما از ایران به چین برده شد و در آنجا کاشته شد.
در میان کشورهای اروپایی، اسپانیا سابقه طولانی تری در پرورش نخل خرما دارد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.